Koliko dece treba Srbiji?

Apstrakt

Rad predstavlja kvantitativnu podlogu za donošenje programa planiranja porodice u kome bi krajnji cilj bio nivo prostog obnavljanja stanovništva, stacionarno stanovništvo. Na osnovu podataka iz popisne 2002. godine razmatran je ukupan broj živorođenih koji je potreban za zamenu generacija, kao i broj živorođenih prema starosti majke i broj živorođenih prema redu rođenja. Stopa ukupnog fertiliteta od 2,1 deteta po ženi je nivo koji je dovoljan za stacionarno stanovništvo, a to znači da je Srbiji godišnje potrebno oko 105.000 dece. Testirano je pet modela specifičnih stopa fertiliteta po starosti do kojih se došlo na razne načine: ponderisanjem postojećih specifičnih stopa fertiliteta količnikom između potrebnog i ostvarenog broja živorođenih, korišćenjem podataka iz godine kada je fertilitet poslednji put bio dovoljan za zamenu generacija, linearnom interpolacijom između okruglih empirijskih specifičnih stopa fertiliteta (dva modela) ili korišćenjem demografskog modela Brasovog polinoma. Pokazalo se da je cilj moguće dostići sa različitim rasporedima rađanja po petogodišnjim starosnim grupama, a to može biti prednost u donošenju programa. Takođe, određen je i paritet, tj. potrebna progresija ka prvom, drugom i trećem detetu. Zaključeno je da je osnovni razlog nedovoljnog rađanja mala progresija ka trećem detetu. Rađanje troje dece treba da bude najviše stimulisano u svakom programu planiranja porodice u Srbiji, sve dotle dok ih ne bude imala svaka druga žena.